Helaas besloten mijn ouders na een aantal jaren in Noord gewoond te hebben, dat het tijd werd voor een volgende verhuizing. Mijn vader had succes op zijn werk en we verhuisden naar de Stadionweg in Amsterdam-Zuid. Mooie buurt, tramhalte voor de deur en vlak bij het Olympisch Stadion.
Maar geen vriendjes uit de buurt om mee te spelen en ook geen “koeienlandje” waar je lekker kon voetballen. Het “koeienlandje” was een braak stukje land tussen de Heggerankweg en de Klaprozenweg. Wij kinderen noemden dat zo, hoewel er nooit een koe te bekennen was. Het was niet meer dan aangestampte aarde en zand, hier en daar begroeid mat gras. Maar je kon er lekker voetballen zonder boze buren achter je aan te krijgen en zonder het gevaar van ernstige kwetsuren, zoals bij een val op straat.
Er heeft ook eens een kermis gestaan en verder trof je er allerlei spullen aan die mensen hadden afgedankt en weggegooid. Wat wel een nadeel was dat het er zo akelig kon stinken. Dat kwam door de Vuilverbranding-Noord en de Zwaverlzuur fabriek van Ketjen. Als de wind uit het zuidwesten kwam kreeg je er de volle laag stank over je heen. Tussen de huizen rook je het ook wel, maar minder erg dan op het “koeienlandje”.
Mijn moeder hield er zelfs rekening mee bij het buiten hangen van de was. Als de wind naar onze kant stond en de vuilverbranding was bezig, dan zaten er allemaal roetdeeltjes in de lucht die op het wasgoed terecht kwamen. Alle huisvrouwen uit de buurt mopperden hierover, maar ze verzoenden zich ermee en hingen de was dan binnen, hoewel de woningbouwvereniging “Zomers Buiten” heette.
Niet meer dagelijks met de Pont over was een hele vooruitgang. Hoewel de fietsafstand vanuit Zuid naar mijn school op de Keizersgracht ongeveer even ver was als die vanuit Noord, had je geen extra oponthoud meer door de Pont. Toch was het ook wel gezellig, even zo’n rustpuntje op het IJ. Even kletsen met wat klasgenoten die ook uit Noord, of de omliggende dorpen, kwamen. En even tijd om afspraken en plannetjes te maken.
In Noord ben ik ook nog even lid geweest van een jeugdvereniging. Het “Noorderlicht”. Waar het van uitging, of door wie het werd geleid weet ik niet meer. Maar af en toe werd er een spreker ingehuurd, die een bepaald thema behandelde , of een verhaal kwam vertellen. Wel kan ik mij nog herinneren dat er eens een lezing werd gehouden door de kapitein van de Pollux. Naar ik meen heette hij Kapitein Viëtor. Grote baard en schipperspet op.
De Pollux was een zeilschip voor de grote vaart en lag afgemeerd aan de Oosterdokskade en was een soort opleidingsschip voor zeelui.
Kapitein Viëtor, nam ons in gedachten mee naar de 17e eeuw en vertelde over het leven aan boord in die tijd. De geluiden en grimassen maakte hij er zelf bij en deed ons huiveren. Zo kwam het verleden tot leven en kregen we bewondering voor de zeelui uit die tijd.
Het autobezit was in die tijd nog bescheiden. Hier en daar stond een auto geparkeerd langs de stoep en soms was de straat helemaal autovrij. Natuurlijk een gelukkige omstandigheid voor de kinderen die op straat speelden. Maar de welvaart nam toe en ook het autobezit. Wij waren in het gezin nog niet zover en mijn vader kon alleen maar dromen over een auto. Ik zou hem wel even een handje helpen. Op onze slaapkamer ging ik zitten knutselen en begon met de constructie van de richtingaanwijzer. Een roodgeverfd pijltje dat horizontaal uit een kokertje werd getrokken. Het werkte perfect, maar de rest van de auto is er nooit gekomen. Helaas voor pa.
Nu ik terugkijk op mijn jeugdjaren in Amsterdam-Noord besef ik dat het een fijne periode was. Leerzaam, sportief en onbezorgd. De mensen en de vriendjes waren er spontaan en ze voelden zich allemaal gelijk. Natuurlijk was er soms ook wel onenigheid, maar dat werd met de bekende Amsterdamse humor opgelost. Niet te lang bij stilstaan en genieten van wat je hebt.
Ik ben nu al aardig op leeftijd, maar denk nog dikwijls terug aan die periode en kan mij er nog een heleboel van herinneren en dat betekent toch ook dat het fijne en dierbare herinneringen zijn.
Bekijk alle afleveringen van de serie van Wim Mulder: “Mijn jeugd in Amsterdam-Noord“
© 2023 Wim Mulder. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Wim mulder?
Dat kan door de redactie een mail te sturen. Wij sturen uw bericht dan door naar Wim.
Bloemenbuurt AmsterdamNoord.com
