Theo werd in 1946 in Amsterdam-Zuid geboren. Als baby verhuisde hij met zijn ouders naar Asterdorp in Noord. Toen dat dorp in 1954 werd afgebroken, kreeg het gezin een woning een paar honderd meter verderop, in de Van der Pekbuurt. Na zijn lagere school kreeg hij een opleiding bij Werkspoor in Oost, dat betekende vier dagen werken en een dag naar school. Hij werd machinebankwerker en vervolgens dieselmonteur. Hij werkte tot 1971 bij Werkspoor en ging toen aan de slag bij de NS tot aan zijn vervroegd pensioen.
Het betekende dat Theo tientallen jaren met de pont naar en van zijn werk ging. Meestal met de Tolhuispont, die nu Buiksloterwegveer heet. De ouderen onder ons zullen het nog wel weten, het was een open bak, met aan weerszijden gangpaden voor fietsers en voetgangers. Via een trap kon je een verdieping hoger en had je uitzicht op wat er zich beneden afspeelde. Als kwajongen gooide Theo vanaf die verhoging wel eens brood naar de meeuwen, in de hoop dat die zouden poepen op de mensen die benedendeks stonden.
In het begin van Theo’s overtochten was de pont nog een stoompont. Fijn in de winter, dan was de schoorsteen een plek om je op te warmen. Een hulpje van de schipper moest de pont met een touw vastmaken als deze aanmeerde en vervolgens de klep neerlaten. En het hulpje gaf aan wanneer de passagiers, die braaf stonden te wachten, aan boord mochten. De bus naar Noord en ook auto’s gingen mee, de IJ-tunnel kwam tenslotte pas in 1968. Bij drukte stond er een rij auto’s tot aan het Mosveld. Is het tegenwoordig wel eens vol op de pont, toen was het vaak tjokvol.
Op een gegeven dag stond Theo op de pont achter het Centraal. Vlak voordat de pont zou vertrekken, kwam er een dame op hakken vanachter het toenmalige wachthuisje aangerend. Ze bleef met haar linker schoen in een richel van de houten steiger steken en daarbij verloor ze haar rechter schoen, die onder de klep in het water verdween. De passagiers schoten in de lach. Daarop werd de vrouw zo boos dat ze haar linker schoen uit de richel probeerde te trekken, maar de hak bleef steken. De schoen zonder hak gooide ze naar de pont. Toen lagen de passagiers echt in een deuk.
Het is inmiddels zestig jaar geleden, maar Theo kan het zich nog als de dag van gisteren herinneren.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Dame op hakken? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Dame op hakken
