In de moeilijke tijden na de oorlog was het niet vanzelfsprekend dat kinderen in arbeidersgezinnen in Amsterdam Noord lid werden van een vereniging. Daar was lang niet altijd geld voor.
De kinderen in onze buurt konden natuurlijk op straat voetballen of in de speeltuin spelen. Als er wel wat geld was, konden jongens bij een echte voetbalclub zoals de Volewijckers of DWV gaan voetballen. In de speeltuin voor onze deur konden meisjes en jongens – ik neem aan tegen een bescheiden bedrag – op zondag gaan korfballen. In mijn herinneringen was korfbal bij de jongens en meisjes in onze buurt best populair.
Mijn familie dompelde zich in de jaren vanaf 1955 echter helemaal onder in de accordeonvereniging Forzando. De club zelf is al opgericht in 1937 en de club bestaat nog steeds. In de jaren 1950- 1960 was de club een bloeiende vereniging.
Twee van mijn broers en een zus gingen wekelijks naar de clubavond van Forzando in een oud verenigingsgebouwtje aan de het begin van de Laanweg. Zij gingen uiteindelijk spelen in het grote orkest. Eindeloos werden de veelal klassieke muziekstukken tijdens de wekelijkse oefensessies onder leiding van de heer Rorije herhaald en thuis werd er ook nog eens door mijn broers en zus vlijtig geoefend. Vooral mijn oudste broer had de nare gewoonte om tijdens het oefenen met zijn voet de maat mee te stampen. Forzando is afgeleid van Forza wat steeds harder betekent. Hij voerde het letterlijk uit. Het stampen klonk in mijn hoofd steeds harderen harder! Forza dus!
De accordeonclub Forzando zat op zeker moment zo diep in het DNA van de familie dat zowel mijn vader als mijn moeder lid werden van de feestcommissie van Forzando. De feestcommissie zorgde voor het maandelijks organiseren van een feestavond. Op deze avonden speelden dan diverse orkesten van Forzando. Tijdens de avonden werden er lootjes verkocht aan de aanwezigen waarschijnlijk voor nieuwe instrumenten. Kortom, het was een bloeiend verenigingsleven bij Forzando. Aan het eind van de avond er lootjes getrokken met als hoogtepunt de Tombola. De prijzen waren de weken voorafgaand door de commissie bijeen “gebedeld” bij de plaatselijke middenstand.
Tegenwoordig noemen ze dat “lullen voor spullen”. De winnaars konden dan kiezen uit de op de tafel uitgestalde cadeaus. Vaak waren het overtollige overjarige dingen die de locale middenstander toch niet meer kwijtraakte. Met Pasen kon je eieren winnen en als het kerst was een doos met kerstballen of een paas- of kerstbrood waarbij opgemerkt dat het paasbrood bij Pasen en het kerstbrood bij Kerst gewonnen kon worden. Dat u als lezer niet denkt dat het overgebleven kerstbrood met de Pasen verloot werd en andersom. Afijn, u begrijpt het.
Oefenen is leuk maar accordeon spelen voor een groot publiek is natuurlijk het ultieme doel. Daarom was er jaarlijks een grote feestavond bijvoorbeeld in de Nieuwendammerham, een verenigingsgebouw in de buurt van de Adelaarsweg. Ik was te jong om alleen thuis te blijven. Mijn ouders sleepte mij daarom naar alle uitvoeringsavonden meegesleept en bloot gesteld aan het accordeongeweld. Op zo’n avond speelden dan alle orkesten van Forzando met meer of minder succes. In mijn beleving was het hoogtepunt het optreden van het salonorkestje “The Happy Melody Makers”. Daarin speelde mijn jongste zus dus ik ben bang dat ik niet helemaal objectief ben wat betreft hoogtepunt.
Mijn oudste zus en ik (dat is inmiddels duidelijk) liepen niet echt warm voor de accordeon. Misschien hadden we geen talent dat zou heel goed kunnen maar ik houd het er zelf op dat de accordeon niet mijn instrument was. Ik wilde in die tijd wel drummen maar het oefenen op een drumstel op een bovenhuis zou voor enige problemen met de onderburen zorgen. Die hadden waarschijnlijk niet te herstellen gehoorschade opgelopen of erger nog in het gekkenhuis zijn beland. Overigens heeft mijn oudste zus nog een tijdje gitaar gespeeld maar zij haakte vrij snel af. Zij is – zovèr ik weet – nooit op de gitaar doorgebroken.
Ook ik heb nog even een poging op de gitaar gedaan door middel van een schriftelijke cursus via het NTI maar ik haakte af nadat ik drie akkoorden onder de knie had. Achteraf heb ik begrepen dat de Haagse groep Q 65 in het begin ook maar drie akkoorden op de gitaar speelde. Toch ben ik enige jaren later alsnog in de muziek beland. Ik werd diskjockey bij een tweetal buurthuizen in Noord en later nog in het Foresterhuis aan de Sarphatistraat in het Centrum maar geloof me ik heb daar nooit accordeonmuziek gedraaid.
Toch zijn er wel accordeonsuccesjes van de familie te melden. Mijn neef Jan Witte heeft jarenlang accordeon gespeeld in de band Drukwerk van Harry Slinger en is op oude foto’s van de band te zien. Of hij als echte Noordeling meespeelde op het beroemde nummer “Ik Verveel Mij Zo In Amsterdam Noord” weet ik niet. In ieder geval bespeelt hij wel de accordeon in het clip “Hee Amsterdam”.
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2021 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
