De papierprikkers

Bijna elke vrijdag stappen ze om 1 uur aan boord van het pontje vanaf de NDSM naar het Centraal. Twee jongens met een verstandelijke beperking, Leo en Marcel, met hun begeleider Arjan*. Ze hebben een vuilniszak bij zich, zo eentje in een metalen ring om ‘m open te houden en te dragen. En Leo en Marcel hebben ieder een papierprikker in de hand.

Vandaag zijn ze maar net op tijd. Want ja, op de NDSM-steiger ligt natuurlijk ook troep die ze willen oprapen. Eenmaal aan boord loopt Marcel over het pontje om overal rommel in zijn vuilniszak te deponeren. Leo, de meest luie van de twee, blijft samen met Arjan op het achterdek staan. Probeert wel een piepklein papiertje met z’n prikker op te pakken, en dat lukt hem ook nog. Maar kan het niet kwijt, omdat Marcel met de vuilniszak uit het zicht is. Dan maar in de afvalbak van het pontje.

Wat later verschijnt Marcel weer. Hij steekt zijn duim in de lucht, om aan te geven dat het goed gaat. Volgens Leo is Marcel een oude snoeperd. Hij kijkt niet alleen naar de grond om troep te zoeken, maar ook naar de leuke meiden op het pontje.

Bij het Centraal aangekomen lopen we naar de fietsenstalling. Op de steiger talloze sigarettenpeuken. Deze laten ze liggen, die allemaal oprapen zou ondoenlijk zijn. In de stalling, naast plastic en papier, ook lege bierblikjes en een bierflesje. En een fietssleutel. Vervolgens nemen we het pontje naar de Buiksloterweg. Arjan heeft een radio bij zich met een USB-stick en geeft deze aan Leo. En zo klinkt even later “Het regent harder dan ik hebben kan” van Blöf door het gangpad. Leo zingt deels mee.

Bij de fietsenstalling aan de overkant ligt soortgelijke troep. Arjan vertelt dat er vroeger heel wat patronen en ballonnen voor lachgas lagen, maar dat is de laatste tijd afgenomen. Als we weer teruglopen passeren we de oliebollenkraam. Ik vraag of Arjan ze nooit trakteert. Elke week is een beetje veel van het goede, maar af en toe wel.

Het is maar de vraag of we het pontje van kwart voor twee naar de NDSM halen. En ja, als we achter het Centraal aanmeren vaart die net weg. Het betekent dat we bijna een half uur moeten wachten. We lopen naar de houten steiger en gaan daar op een bank zitten. De radio wordt opnieuw tevoorschijn gehaald en Leo zingt weer stukjes mee.

Het is echter geen straf om er te zitten. Het is er behaaglijk en de zon schijnt. En ze zijn bijna vrij, alleen nog wat prikken als ze terug naar de zorginstelling lopen.

Ruud van Dijk

* vanwege de privacy zijn het niet hun echte namen.

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief