De auteur van dit artikel woont al sinds 1972 niet meer in Amsterdam Noord waar hij geboren en opgegroeid is. Over zijn herinneringen uit zijn jeugd heeft hij een boek geschreven. Omdat hij een geweldige jeugd heeft gehad in Noord, denkt hij nog geregeld terug aan die periode. Eerst kwam hij nog vaak in Noord maar toen zijn ouders jaren geleden verhuisden uit Noord kwam hij er bijna niet meer maar soms denkt hij nog met weemoed aan Noord.
Juni 1962
De Wingerdschool uit Amsterdam Noord speelt de finale van het schoolvoetbal toernooi van heel Amsterdam. Op het sportpark aan de Jan van Galenstraat wordt de wedstrijd tussen de Wingerdschool en de St. Bernardusschool – volgens diverse kranten – voor bijna 3.000 toeschouwers – gespeeld.
De St. Bernardusschool heeft alle wedstrijden tot aan de finale met groot overwicht gewonnen met een doelgemiddelde van 62-1. Het zal nu dus ook wel een makkie worden tegen die jongetjes uit Noord, tenminste dat dachten ze!
Het pakt echter geheel anders uit. Na een sidderende finale gaat de winst naar de Wingerdschool dat met negen spelers van de Volewijckers de wedstrijd met 2-1 naar zich toetrekt.
Na het behalen van deze titel worden de spelers van de Wingerdschool op het sportpark op de schouders genomen en luid bejubeld door familie, bekenden en schoolgenoten. Daarna worden de spelers in een busje naar Noord gereden en vanaf de Tolhuispont vooraf gegaan door een drumband in Noord binnen gehaald. Daarna gaat het richting Van der Pekstraat met eindpunt Wingerdschool. Het is duidelijk: Voor Amsterdam Noord is dit een hoogtepunt. Langs de route staan veel mensen maar er lopen ook veel mensen in de optocht mee. De Wingerdschool is kampioen van heel Amsterdam maar de spelers voelen zich alsof ze de Europacup hebben gewonnen.
Het is 6 juni 2023.
Het is bijna 12 uur in de middag. Op het buitenterras van Café ONS Food & Drinks aan de Buiksloterweg dicht bij de Tolhuispont zitten vier spelers van het roemruchte schoolvoetbalelftal uit 1962. Hoewel de aanwezigen alle vier iets ouder zijn geworden, is de herkenning er nog. Ze hebben zojuist een rondje door de Van der Pekbuurt/ Laanweg gemaakt en komen tot de conclusie dat er veel veranderd is in deze buurt. Drie van hen zijn opgegroeid in deze straat en hebben daar veel in de wijk gespeeld, kattenkwaad uitgehaald maar bovenal veel gevoetbald.
Ze bestellen een drankje en omdat de eigenares, een echte Amsterdamse ze aanspreekt met “schatjes”, een benaming die ze niet meer dagelijks horen, zijn ze meteen verkocht en ze besluiten daarom ook een broodje te bestellen. Aan de eenvoudiger houten tafel halen ze ondertussen herinneringen op uit de tijd van de zesde klas van de Wingerdschool. De naam van meester De Reus wordt door Hans genoemd. Eigenlijk niet zo’n leuke meester.
De anderen herinneringen zich mevrouw Van Rossum. Verder wordt meester Rietveld van de vijfde klas genoemd die uit Suriname kwam en in die tijd al gekwalificeerd werd als een supertoffe meester. De keeper, Ad en de spelers Hans, Heinz en Harry vertellen elkaar hoe het ze in hun leven is vergaan. Ze vinden het jammer dat andere spelers van het elftal tot op dit moment niet getraceerd zijn want het had toch geweldig geweest als er meer spelers aanwezig waren geweest bij deze reünie. Er zijn wel wat dingen duidelijk geworden.
Robbie is een aantal jaren geleden overleden en van Johan is bekend dat hij in het ziekenhuis heeft gelegen en nu aan het revalideren is. Ze hopen dat bij een volgende reünie er toch meer oud spelers aanwezig zullen zijn. Het gesprek gaat verder over de periode daarna. Zeven spelers zijn nog jaren bij de Volewijckers blijven voetballen en werden in het jaar 1963-64 opnieuw kampioen van Amsterdam. Na dat seizoen valt de groep verder uit elkaar. In de jaren daarna komen er andere verleidingen waardoor de focus soms niet meer geheel op voetbal kwam te liggen.
Ad ging al eerder weg richting DWV, de aartsrivaal van de Volewijckers. Bij de verleidingen worden namen van favoriete meisjes genoemd. Wie waren “De Mooiste Meisjes Van de de Klas”? De namen Elly Robèr, Ansje Bonet, Ineke van Velzen, Rietje Kat en Djoeke Glas vallen. Daar hadden ze een oogje op maar hoe heten die anderen ook al weer? Het was toen nog heel onschuldig maar de mannen mijmeren verder en zijn benieuwd hoe het deze meisjes is vergaan. Ook vragen zij zich af hoe het met de andere spelers van het sterrenteam uit 1962 gaat?
Vaststaat in ieder geval dat geen van de spelers de Eredivisie heeft gehaald. Toch zijn het mooie herinneringen en de mannen zijn wel benieuwd hoe het de anderen is vergaan in het leven? Wat wel opvallend is dat deze vier jongens opgegroeid in arbeiderswijken goed terecht zijn gekomen maar dat geldt beslist niet voor alle kinderen uit deze arbeiderswijken. Er wordt nog een glaasje wijn besteld en verder gepraat over wat ze al zo gedaan hebben en hoe hun carrières zijn verlopen.
Om half vier nemen ze afscheid na uitgesproken te hebben dat ze het leuk hebben gevonden en ze spreken af om in de nabije toekomst opnieuw bijeen te komen. In de tussentijd zullen ze proberen ook andere oud spelers te benaderen voor de volgende reünie.
Boven: Jaap Lankman, Wim Blokker, Rène Bakker, Jan de Graaf, Johan Wierda, Heinz Klaar en Bennie Gijsberts; Beneden: Robbie van der Oord, Harry van Santen de Hoog, Wim Kamp, Ad Borgman, Hans Weijmer en Johan Schulte
Dit is een aflevering/column uit de serie: Even terug in Noord
© 2023 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Over zijn herinneringen uit zijn jeugd heeft Harry eerder een boek geschreven,
“Herinneringen van een doodgewone jongen“.
Harry schreef eerder een serie op deze site: “Herinneringen van een doodgewone jongen“,
de artikelen zijn bewerkingen uit zijn boek.
Harry deelde ook eerder een herinneringsverhaal over zijn tijd bij voetbalclub de Volewijckers.
Mijn herinneringen aan de Volewijckers
Wilt u contact opnemen met Harry van Santen de Hoog?
Dat kan via het reactie formulier van Harry.
