Zoals eerder gezegd: het was eind jaren ’40, begin ’50 toen wij in de Nigellestraat woonden. Schuin beneden ons woonde mevr. Van Voorst, de weduwe van een vroegere voorzitter van De Volewijckers. Telkens als De Volewijckers thuis speelden hing er een affiche voor haar raam met de aankondiging van de komende wedstrijd.
Samen met mijn vader heb ik menige thuiswedstrijd op het Mosveld bijgewoond. Gezellig en knus stadionnetje, omgeven door hoge populieren met voornamelijk staantribunes. Ik ben zelfs lid geworden en speelde bij de adspiranten. Dhr. Corstens deelde de elftalletjes in en ik kan mij nog herinneren dat wij een Hongaarse trainer hadden. Ik was tamelijk lang voor mijn leeftijd en was een “linkspoot”. Dus uitermate geschikt voor links back. Bijkomstigheid was dat ik door mijn lengte ook lange armen had en dus ver kon ingooien, maar ver heb ik het niet geschopt, want koppen vond ik niks. En dat is wel een eerste vereiste voor een verdediger. De leren ballen uit die tijd hadden nog een veter en als je die op je hoofd kreeg was het geen pretje. Het was nog de amateurtijd in het voetballen en alles was liefhebberij, er is dus aan mij niets verloren gegaan toen ik er na een paar seizoenen een punt achter zette.
Bij uitwedstrijden van het 1e team ging wij wel op de fiets mee om onze club aan te moedigen. Zo ben ik wel eens op bezoek geweest bij VSV in Velsen, EDO in Haarlem, Stormvogels in IJmuiden (met Piet Kraak in het doel) en ’t Gooi in Hilversum. Wat een clubliefde hè.
Dagelijks kwam ik in de buurt van het Mosveld, want ik zat op de Lavendelschool, naast het Energia voetbalveld. (de school staat er nog steeds). En op zondagmiddag stond ik op de staantribune achter het doel aan de Mosplein-zijde. Zo konden we het hele veld overzien en hadden ook een blik op de kleedkamers. Nog hoor ik het tikken van de noppen van de voetbalschoenen op de tegels van het pad dat naar het veld leidde.
(tekst loopt verder onder de afbeelding [red])
Ook mijn ome Klaas heeft er wel eens gelopen. Klaas Schipper (1), (broer van mijn moeder) was internationaal voetbalscheidsrechter en bezorgde ons ook wel eens vrijkaartjes voor andere wedstrijden, zoals die uit 1949 in het Olympisch Stadion tussen Ajax en de Volewijckers. Ajax won met 1-0, keeper Jan Hagenaars van De Volewijckers ,stopte nog een penalty en ik was erbij op de tribune aan de Amstelveen-zijde. Na afloop van deze spannende derby keerden we echter teleurgesteld naar huis.
Maar op het Mosveld, zo vlak achter het doel zagen wij natuurlijk wel de prachtige reddingen van keeper Jan Hagenaars (2). Met zijn stentor-stem riep hij “Vrij” of “Mij” als hij de bal voor zich opeiste. Ook zagen wij dikwijls de gehandicapte broer van rechtshalf Pietje van der Muts (3) in een rolstoel het terrein opgeduwd worden om geposteerd te worden naast het doel, achter de achterlijn.
Andere spelers die nog in mijn geheugen gegrift staan zijn:
Dirk de Ruyter Sr (4). De stoere stopperspil. Altijd knokkend voor elke bal. Na afloop het smerigste shirt en gras in z’n haren, maar dat deerde hem niet. Als het spannend werd in de laatste minuten en er moest iets geforceerd worden dan ging Dirk mee naar voren . En dikwijls met succes.
Later heb ik ook nog zijn zoon aan het werk gezien. Dirk de Ruyter Jr (5). en even stoer.
Als rechtsback fungeerde Siem van der Oort (6) , degelijk en altijd naar de bal kijkend. De tegenstanders hadden een hele kluif aan hem. Linkshalf speelde naar ik meen Houwelingen (7) en linksback Kamstra (8).
Bij een forse sliding raakte hij eens ernstig geblesseerd en werd op een brancard het veld afgevoerd. Later hoorden we dat hij zijn been had gebroken.
Als linksbuiten zie ik nog Hugo van der Ruit (9) in mijn gedachten. Klein, snel, kromme beentjes, maar reuze behendig. Eens scheurde hij bij een duel om de bal zijn voetbalbroekje en moest onder grote hilariteit van broek wisselen op het speelveld.
In de voorhoede speelde ook ene Klaas, of Roel Bakker (10) Een van tweeën speelde bij De Volewijckers de ander bi jaartsrivaal DWV. (met Homan en Braspennings).
Een andere voorhoedespeler heette naar ik meen Advocaat (11). Die presteerde nooit iets.
Wie wel iets presteerde was Dick Schenkel (12), de midvoor. Natuurlijk niet zo goed als Daan de Jong (13), maar ijverig en dikwijls doeltreffend.
Als een van de speler uit de eigen opleiding heb ik ook nog mogen genieten van Cees Kik evenals zijn broer Frits, een technicus pur sang, met prachtige voorzetten.
Maar begin jaren ’50 gingen we verhuizen naar de Stadionweg in Amsterdam-Zuid en verwaterde het contact met De Volewijckers. Toch heb ik aan die periode en deze genoemde spelers mooie herinneringen bewaard en die wil ik graag met de lezer delen.
Bekijk alle afleveringen van de serie van Wim Mulder: “Mijn jeugd in Amsterdam-Noord“
Dit artikel is ook opgenomen is ons overzicht over De Volewijckers
© 2023 Wim Mulder. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Wim mulder?
Dat kan door de redactie een mail te sturen. Wij sturen uw bericht dan door naar Wim.
