Het is vaak gezellig om in mijn tuin te werken. Niet zozeer door het tuinieren, als wel door alle praatjes die ik dan maak. Natuurlijk met de buren die passeren, maar ook vreemde mensen beginnen een gesprek. Deels komt dat door mijn karakteristieke tuin, lekker wild in tegenstelling tot de betegelde tuinen verderop in de straat. Ook mijn tuinhek van fietskettingen is opvallend, vinden kinderen vooral leuk. En veel oudere mensen kennen mijn huis als het voormalig politiebureau in de buurt.
Vorige week was ik weer bezig. Een onbekende man sprak me aan, dat ik nog veel te doen had, wijzend op een stuk tuin dat door kweekgras was overwoekerd. Ik beaamde het. Hij wist wel een remedie: gewoon met plastic afdekken, sterft het wel af. Want ja, gras blijft anders groeien totdat het buiten onder de zes graden is.
Van het een kwam het ander en zo passeerden de verschillende onderwerpen de revue. Hij mopperde over de veranderende buurt, het slechte onderhoud door de woningcoöperatie en de ponten.
Hij maakt regelmatig gebruik van de ponten en kijkt dan altijd goed om zich heen. Het valt hem op dat de ponten soms bijna water maken en net niet zinken, zo vol zijn ze. Volgens hem zitten er dan wel 500 mensen op. Ik weerspreek hem dat het er nooit meer dan ongeveer 300 zijn, meer mensen passen gewoon niet op de ponten. Of ze moeten op elkaars schouder zitten. Hij is niet overtuigd.
En dan de huidige schippers die de ponten besturen. Volgens hem waren dat vroeger echte schippers die uit de binnenvaart kwamen. Dat is niet meer zo, nu zijn het gewoon mensen die een korte opleiding hebben gevolgd. Het resultaat is dat het regelmatig maar net goed gaat. Hij heeft vaak genoeg gezien dat er op het laatste moment geen botsing plaatsvindt tussen de pont en een ander schip.
Hij vraagt of ik ooit wel eens zwemvesten op de ponten heb gezien. Nou, nee dus. Hij vindt dat onverantwoord. Stel dat de pont zinkt. En met al die buitenlanders tegenwoordig. Die komen rechtstreeks uit de woestijn en kunnen niet zwemmen. Als iedereen in het water ligt trekken die buitenlanders je aan je been naar beneden. En verzuip je.
Ik weet niet wat te antwoorden en zeg: ‘Kom, ik ga weer eens verder. Anders komt het nooit af met de tuin.’
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Doemdenken? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Doemdenken
