In de vorige aflevering heb ik verteld over onze eerste fietstocht door Amsterdam Noord.
Omdat ik al sinds eind 1971 niet meer in Amsterdam Noord woon, is het juist zo leuk om weer eens terug te gaan naar de plek waar in ben opgegroeid. Tenslotte heb er mooie herinneringen aan overgehouden. In oktober 1971 ben ik met mijn Josje die ik tegenwoordig vaak liefkozend Josefien noem, getrouwd en zijn wij noodgedwongen verhuisd naar Purmerend. Voor ons was in Noord maar ook in de rest van Amsterdam geen betaalbaar huis te vinden. Wij zijn uiteindelijk eerst in Purmerend terecht gekomen en een aantal jaren later naar Hoorn verhuisd. In het begin kwamen wij nog wel regelmatig in Noord omdat mijn ouders nog aan de Wingerdweg woonden. Toen die besloten om naar Purmerend te verhuizen, kwamen wij nog maar zelden in Amsterdam Noord.
Vandaag hebben we besloten om nog een keer te kijken of de plaatsen waar ik in mijn boek “Herinneringen Van Een Doodgewone Jongen uit Amsterdam Noord” over geschreven heb, nog bestaan. Deze fietstocht vandaag begint officieel op de Wingerdweg. Daar is tenslotte mijn leven in december 1949 ook begonnen.
Ik besluit een foto te maken van ons huis en kijk naar de overkant. Daar zie ik nu een hoog hek met daarachter het zwembad. In mijn herinnering was de ingang van de speeltuin pal voor onze deur maar die is nu pakweg zeventig meter naar rechts verplaatst. Ik loop naar de ingang van de speeltuin en maak een foto van het toegangshek. Vervolgens wil ik wat beelden schieten van de speeltuin. Ik word van uit de verte meteen aangesproken door een dame die roept dat ik niet zomaar foto’s kan gaan nemen omdat er ouders zijn die dat beslist niet willen. Even voelt het alsof ik een perverse oude man ben. Ik leg de dame, waarschijnlijk de beheerder van de speeltuin, uit dat ik hier in de jaren 1950 tot 1970 op de Wingerdweg gewoond heb en dat ik inmiddels een boek geschreven heb over mijn herinneringen uit die tijd. Ik vertel haar dat de speeltuin Bloemenkwartier daar beslist een rol inspeelt. De dame bleef heel vriendelijk maar gaf aan dat ik alleen ‘s morgens vroeg foto’s mag maken als er nog geen kinderen zijn. Ik geef aan dat ik te vèr weg woon en besluit dan maar geen foto’s te maken. Welkom in de nieuwe wereld van achterdocht! Ik loop naar mijn auto en haal er de envelop met flyers van mijn boek uit. Deze heb ik van mijn uitgever gekregen om het boek een beetje te promoten. Wellicht is het een goed idee om een flyer aan de dame te geven. Ik probeer de aandacht van de dame te trekken maar die heeft geen oog meer voor mij. Ik besluit de flyers in de brievenbus met de naam Speeltuin Bloemenkwartier te doen. Misschien ziet ze de flyer later en zet het haar aan het denken. Misschien komt ze alsnog tot de conclusie dat er ook normale mensen zonder bijbedoelingen op deze wereld rondlopen.
Uiteindelijk beginnen we onze fietstocht richting Mosplein en ik zie dat aan het eind van de Wingerdweg het gebouwtje van de GGD er nog steeds staat. Daar kreeg ik mijn eerste prikken. Ook de vaccinaties staan tegenwoordig ter discussie bij een aantal mensen. Ik ben benieuwd wat de functie van het gebouw tegenwoordig is. In de verte zie ik dat het robuuste gebouw waarin zowel de Wingerdschool als de Resedaschool gehuisvest waren, er ook nog steeds staat. Herinneringen schieten mij spontaan te binnen. De schoolmelk die wij dagelijks kregen maar ook de leesplankjes met Aap-Noot-Mies, de lei en de sponsdoos waar we soms bonen in stopten die dan naar enkele dagen spontaan ontkiemden. Ook de kleine gymzaal waar we trefbal speelden met de “de bok” en de “springkast” en de touwen waar we als kinderen in probeerden te klimmen, wat overigens niet iedereen lukte.
Opeens bedenk ik mij dat ik als kind (en met mij vele anderen) vier keer per dag de hele Wingerdweg af moesten lopen naar onze school. Van bijna het eind van de Wingerdweg naar het begin waar onze school was bijna hele één kilometer. Het betekende dat je als kind automatisch de nodige lichaamsbeweging kreeg zonder dat je daar erg in had. Dat is wel een verschil met tegenwoordig waarbij kinderen veelal twee keer per dag naar school gaan en vaak ook nog eens met de auto gebracht worden. Wij gingen tussen de middag naar huis om daar een broodje te eten met uitzondering van de woensdagmiddag. Die was vrij. Bovendien zaten wij de eerste jaren ook nog zaterdagochtend op school.
Ik kijk nog even achterom naar het Mosveld. Daar herken ik nog weinig van. Het Mosveld waar in mijn jeugd twee voetbalvelden waren. Een hoofdveld met tribunes en een bijveld. Het 1e en 2e elftal van de Volewijckers speelden daar hun wedstrijden. Hoe vaak heb ik daar als jongetje op de tribune de “Mosveldbaby’s” staan aanmoedigen? Het heeft beslist geholpen want in het seizoen 1960- 61 promoveerde de club naar de Eredivisie. Ik voetbalde zelf vanaf mijn zevende jaar (1957) ook bij de Volewijckers en heb als jongetje met mijn elftal zelfs een keer een voorwedstrijd mogen spelen op het hoofdveld. We lopen toch even over het Mosplein, van wat er dan over van is. Na het vertrek van de Volewijckers naar de Banne Buiksloot was er nog jarenlang een markt maar ik heb begrepen dat deze markt in 2014 verplaatst is naar de van der Pekstraat.
We besluiten door te fietsen naar de Hagendoornweg de brug over richting de Havikslaan waar een oom van mij een kledingwinkel heeft gehad. Aan het eind gaan we links af de Meeuwenlaan op. Veel bedrijven zijn daar inmiddels verdwenen. Het schoolgebouw waar vroeger de Technische School inzat en het Vliegenbos zijn er nog wel. Bij het kruispunt Meeuwenplein gaan we de Waddendijk op richting Leeuwarderweg. Ik herken niets meer! In mijn herinnering was daar vroeger een kleine tennisclub met twee gravelbanen. Tennis was in die tijd nog niet zo populair en eigenlijk alleen bereikbaar voor een kleine groep mensen. Tennis was in de jaren ‘60 nog een exclusieve sport voor kakkers. Helaas ben ik de naam van deze tennisclub vergeten maar het moet iets geweest zijn als Tennis Sociëty “BALLS UP” of Tennisclub “FORTY-LOVE ” . Als ik er goed over nadenk, zijn het voor die tijd eigenlijk wel dubbelzinnige namen dus ik zal mij wel in die naam vergissen! Het was er volgens mijn herinneringen echter nooit druk op deze tennisclub. Wellicht was de directeur van Ketjen lid met nog een paar andere directeuren van grote bedrijven in Noord maar de kruidenier van de hoek kwam waarschijnlijk al niet door de strenge ballotage. Als jongetje van de straat ging ik er uit verveling met mijn vriendjes wel eens heen om daar een beetje te klieren maar we werden dan steevast weggejaagd. Tegenwoordig is tennis een sport voor het gewone volk. Ook ik ben gaan tennissen toen ik een jaar of 28 werd. Overigens heeft een beetje directeur van een middelgroot bedrijf tegenwoordig minimaal één tennisbaan in zijn achtertuin met daarbij een zwembad of jacuzzi om na een partijtje nog even te genieten van een welverdiende “cooling down”.
De tennisclub was wel een schril contrast met de voetbalvereniging DWV die even verderop zat aan de Leeuwarderweg. DWV was een volkse club maar gelukkig leefden DWV en de tennisclub vredig naast elkaar. Leven en laten leven, was het motto. Dat was echter niet zo tussen DWV en de Volewijckers. Daar was altijd een discussie wie er beter was. Mijn neef voetbalde bij DWV en mijn broertje en ik bij de Volewijckers. Op verjaardagen was er dus altijd strijd. Wij hadden het minachtend altijd over Dikke Wijven Voetbal. Beide clubs zijn in 2013 noodgedwongen gefuseerd tot DVC (DWV- Volewijckers- Combinatie) maar dat deze combinatie was geen succes. Uiteindelijk is uit de failliete boedel in 2019 de Volewijckers weer herrezen. DWV, een club met een rijk verleden is volgens mij nu helemaal verdwenen. Van het Sportpark Elzenhage waar DWV voetbalde is alleen de tennishal nog over. Er is niet veel meer te zien. Er liggen bergen zand want er gaat gebouwd worden.
We besluiten naar Winkelcentrum Buikslotermeerplein te fietsen en daar bij de HEMA een cappuccino met een taartje te eten. Daarna maken we nog even een rondje in het winkelcentrum. Er zijn veel nieuwe winkels. Toch leuk om weer eens terug te zijn. Ik stap stiekem even binnen bij de Boekwinkel Van Noord om te kijken of mijn boek nog te koop is. En ja, het ligt er!
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2022 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Harry van Santen de Hoog?
Dat kan via het reactie formulier van Harry.
