Gelukkig is de mens uitgerust met “Fantasie”. Daardoor kunnen we dingen bedenken die er niet zijn, of op z’n minst eigenaardig overkomen bij anderen, maar daaruit kan wel een enorme geestelijke kracht worden geput. We geloven in onze “verbeelding” en zien bv. sprookjes als handleiding voor kinderen voor goed en kwaad gedrag en dat geeft ons de moed om positief te denken en te vertrouwen op de toekomst.
Dat gebeurt ook in godsdiensten over de hele wereld. Een schietgebedje kan troost brengen bij tegenslagen en vertrouwen geven voor de toekomst.
Gelovig ben ik niet, maar steun en vertrouwen zoeken we allemaal, al is het in dit verhaal maar in een lantaarnpaal.
En zo gebeurde het dat ik op een zekere dag op de fiets naar school ging. De HBS aan de Keizersgracht. We hadden het eerste uur een proefwerk frans. Iedereen in de klas zag er danig tegenop, ik ook. Ik reed op mijn fiets in de van der Pekstraat, op weg naar de Tolhuispont. De van der Pekstraat had in die tijd nog geen fietspad en je reed dus op de rijweg met je fiets.
In de verte achter mij hoorde ik een bus aankomen. Plotseling kreeg ik het idee om wat sneller te trappen, want als ik eerder de volgende lantaarnpaal zou passeren dan de bus, dan zou mij dat zoveel vertrouwen geven dat het proefwerk frans in een voldoende zou eindigen.
Een rare “fantasie” maar ik geloofde erin en wilde de strijd wel aangaan. Dus stevig doortrappen, nog 50 meter. De bus kwam dichter bij. Nog 10 meter. Ik rook als het ware de dieseluitlaat van de bus al. En ja. Ik redde het op het nippertje. Ik was eerder voorbij de lantaarnpaal dan de bus.
Mijn tempo werd iets minder en ik vergenoegde mij in de morele overwinning van die ochtend en was gesterkt in de overtuiging dat op school niets meer verkeerd kon gaan. Ik kreeg een ongelooflijk vertrouwen in eigen kunnen.
Het proefwerk was pittig. We kregen een vertaling te doen van het frans naar het nederlands. Bij diverse, mij onbekende, woorden twijfelde ik niet en deed een gok. Sommige op goed geluk, maar met het gekweekte vertrouwen van die ochtend op de fiets. Ik herinner mij nog het franse woord “gratte-ciel” . Mij onbekend. Ik dacht aan “krabben” en “lucht” en vertaalde het als “wolkenkrabber”. En dat bleek inderdaad de juiste vertaling te zijn. Dit was voor mij het bewijs dat vertrouwen in eigen kunnen heel belangrijk is in het leven en daarvoor werd de basis gelegd in de van der Pekstraat, omstreeks 1951. Voor het proefwerk kreeg ik een 7.
Van deze nuchtere kijk op het vertrouwen in de toekomst heb ik ook later nog profijt gehad. Niet altijd in direct aanwijsbare feiten, maar wel in mijn gedrag en houding tegenover uitdagingen.
Als voorbeeld noem ik de testen en psychologische onderzoeken die ik in mijn carrière heb moeten ondergaan. Er stond soms veel op het spel. Een hogere functie, maar dan moest je wel eerst getest worden. Spannend, spannend en nog eens spannend. Maar omdat het veelal om karaktereigenschappen ging en niet zozeer om parate kennis, viel ik terug op mijn geloof in eigen kunnen. Als ik zou slagen: prima, met graagte zou ik de hogere functie aanvaarden. En als ik niet zou slagen: Dan was ik blij te zijn afgewezen voor een functie die ik misschien niet had aangekund en was mij een hoop frustratie en ellende bespaard gebleven. Zodoende was ik nauwelijks zenuwachtig bij een test en ook dat leverde weer voordelen op. De geest bleef scherp en tegenslagen zouden geen grip op mij hebben.
Geloof in eigen kunnen is voor mij dus erg belangrijk geweest. En daarvoor werd de basis gelegd op een ochtend in de van der Pekstraat in Amsterdam-Noord.
Bekijk alle afleveringen van de serie van Wim Mulder: “Mijn jeugd in Amsterdam-Noord“
© 2023 Wim Mulder. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Wim mulder?
Dat kan door de redactie een mail te sturen. Wij sturen uw bericht dan door naar Wim.
