Ik was ongeveer vijf jaar toen ik voor de eerste keer mee mocht met mijn twee jaar oudere broer om Sint Maarten te vieren. Het was ieder jaar op 11 november dat de kinderen langs de deuren gingen om snoep op te halen. Mijn oudere zus begeleidde ons het eerste jaar nog maar de jaren erna gingen we zonder begeleiding met vriendjes langs de deur.
Boven het Noordzeekanaal en het IJ werd in de jaren 50 in Noord-Holland uitbundig Sint Maarten gevierd. Een kinderfeest waarbij de kinderen met hun vaak zelfgemaakte lampions langs de deur gingen. Het bijzondere was dat de kinderen in Amsterdam Noord wel meededen maar ik heb begrepen dat dit volksgebeuren aan de overkant (zeg maar de rest van Amsterdam) niet bekend was waardoor alweer bewezen werd dat Noord toch meer een dorp was op zichzelf en niet echt tot Amsterdam behoorde.
Als we aanbelden begonnen we meteen te zingen. We hadden een rijk repertoire met meerdere liedjes. De bekendste in die tijd was:
“Sintere Sintere Maarten
De koeien hebben staarten
De varkens hebben oren
De kerken hebben torens”
Als de deur dan open ging en we mochten graaien in de bak met snoei dan eindigden we meestal met “
Godsammenemone,
Met honderdduizend kronen
En honderdduizend lichtjes aan
Hier komt Sintere Maarten aan”.
In het begin wisten we niet wat de eerste zin betekende. Wij groeiden tenslotte op in een rooie buurt en hadden weinig verstand van de kerk. Later begrepen we dat het betekende.
“God zal u belonen”.
Een andere topper om aan de deur te zingen was:
“Sintere Maarten had een koe
die moest naar de slager toe
was hij vet of mager
hij moest naar de slager”.
Als er een deur gesloten bleef dan werden we een beetje vals en schreeuwden we door de brievenbus:
“Hier woont juffrouw Kikkerbil
Die niets geven wil
Veel geven hoeft ze niet
Al is het maar een suikerbiet”
Aan het eind van de avond had je een zak vol snoep waar je vaak wekenlang plezier van had. Veel later had de tandarts weer een hoop plezier om al die gaatjes in die kiesjes van al die snoepende kinderen te vullen, maar daar dachten we in die tijd nog niet aan.
Toen ik jaar of 11 was en de deur ging open, werden we soms aangekeken met een blik van:
“Ach God, kijk die grote lummels nou”. Toen wisten we dat het tijd werd om ermee te stoppen. Maar voor mij blijft Sint Maarten een mooie herinnering waar ik met plezier aan terug denk.
Ik woon al sinds 1975 in Hoorn en daar wordt Sint Maarten nog steeds gevierd. Niet zo uitbundig als toen omdat kinderen tegenwoordig genoeg te snoepen hebben.
De liedjes zijn trouwens tegenwoordig ook anders.
“Sintere Maarten mikmak
Mijn vader is een dikzak
Mijn moeder is een duntje
Geef mij een pepermuntje”.
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
Auteur: Een Doodgewone Jongen Uit Amsterdam Noord
© 2024 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie “Godsammenemone” berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Harry van Santen de Hoog?
Dat kan via het reactie formulier van Harry.
AmsterdamNoord.com Godsammenemone