‘Wat?! Is er helemaal geen pontje in Brussel?’ vroeg ik haar. ‘Dan had ik net zo goed in Amsterdam kunnen blijven. Manneken Pis, de Grote Markt, het Europees Parlement en het Atomium kunnen me allemaal gestolen worden. Je weet toch wel dat ik alleen geïnteresseerd ben in pontjes.’ Helaas, pindakaas.
De volgende dag vertelde ze me glimlachend dat er toch een pontje in Brussel is. Dat wist ze dus zelf niet, maar een vriendin dacht dat er eentje was en had het via internet opgezocht. Dus gingen we op weg.
De tram bracht ons naar een chique buitenwijk van Brussel. Daar een vierbaansweg oversteken en we liepen een park in. Het eerste dat me opviel was een brede straat. Ze wist me te vertellen dat dit vroeger een autoweg was, maar nu het domein van fietsers, skaters en wandelaars. Het park deed me denken aan het Vondelpark. Mensen lagen te luieren in de zon, frisbees vlogen door de lucht, her en der klonk muziek en er werd gebarbecued. Alleen de weedlucht ontbrak.
We liepen verder en kwamen bij een enorme vijver, bevolkt door eenden met jonkies en door mensen op waterfietsen en in roeiboten. In het midden een eiland, te bereiken met een pontje. We gingen op een bankje zitten en wachtten op het eerstvolgende. Aan de schipper moesten we 1 euro betalen voor een retour. Toen het pontje was volgestroomd met mensen staken we over, hooguit een afstand van 30 meter.
Op het eiland stond een groot restaurant met een nog groter terras. Ik was de klos en mocht in de rij staan om drankjes te halen. Een oefening in geduld, er waren maar een paar klanten voor me, maar ik moest toch 10 minuten op mijn beurt wachten. Het terras was een oase van rust, het leek wel het einde van de wereld, zelfs mijn telefoon had geen bereik.
We liepen na een tijdje weer naar het pontje om terug te gaan. Daar stond al een behoorlijke rij en sommige mensen drongen ook voor. We lieten de passagiers van boord afstappen en namen daarna zelf plaats. Er hing een bordje dat er maximaal 25 passagiers mee mochten, maar we waren makkelijk met het dubbele aantal. De schipper was in geen velden of wegen te zien, maar daar kwam hij al aangelopen, was zeker even naar de wc.
We bereikten veilig de overkant. Ik vertelde de schipper dat dit het hoogtepunt van mijn bezoek aan Brussel was. En vroeg of ik soms even zijn pet op mocht. Voor de foto.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
