Het is hard werken in de afkickkliniek in Kaapstad. ‘s Ochtends beginnen we om half acht met een korte wandeling en na het ontbijt zijn de dagen gevuld met allerlei sessies. Groepstherapie, individuele therapie, meditatie, mindfulness, yoga, fitness, creatieve therapie en nog zo wat.
Maar op zaterdag hebben we vrij en zijn er uitstapjes om de omgeving te bezichtigen. Gisteren stond Robbeneiland op het programma, een klein eiland voor de kust waar ooit Mandela en zijn medestrijders tegen apartheid gevangen zaten.
In de haven van Kaapstad lopen we naar de vertrekhal voor het pontje naar Robbeneiland. Bij de ingang moeten we eerst een kaartje kopen, omgerekend 36 euro, en worden onze tassen door een scanapparaat gehaald alvorens we door kunnen. De vertrekhal is meteen ook een museum met fotocollages over de strijd tegen de apartheid. We gaan er trappen op en trappen af en sluiten aan bij een lange rij wachtenden. Uiteindelijk nog een paspoortcontrole en dan mogen we de steiger naar het pontje op. Voor we aan boord stappen, vraagt een fotograaf aan een ieder of hij of zij even wil blijven staan voor een foto.
Nou, pontje… zeg maar gerust: pont. Het schip is zeker anderhalf keer zo lang als onze pontjes en is dubbeldeks. Wij gaan beneden zitten. Daar is ruimte voor ongeveer 200 mensen die kunnen plaatsnemen in stoelen, die als in een vliegtuig zijn gerangschikt. Een steward houdt in de gaten of alles goed verloopt.
Tijdens de overtocht wordt een video vertoond over de geschiedenis van Robbeneiland. Eeuwen geleden werd het eiland al door de Hollandse en Engelse kolonialisten gebruikt als gevangenis voor opstandige mensen. Ontsnappen was een hachelijke onderneming door de haaien die er zwommen.
Na een tocht van vijfentwintig minuten leggen we aan op Robbeneiland. De steward vertelt dat eerst de rijen aan weerszijden het schip kunnen verlaten en dan de rij in het midden. Een man die vanuit het midden toch met de eersten mee wil, wordt terechtgewezen en moet weer gaan zitten.
Op het eiland wachten enkele aftandse bussen op ons en krijgen we een rit over het eiland. Daarna te voet een rondleiding in de gevangenis, waar een ex-gevangene tekst en uitleg geeft. Uiteindelijk lopen we weer terug naar de pont. Dezelfde weg die de gevangenen vroeger na hun vrijlating liepen, ‘the road to freedom’.
Op de terugweg is het harder gaan waaien en is de zee woester geworden. Vrouwen voorin gillen als de pont na een hoge golf weer naar beneden duikt. Er worden kotszakjes uitgedeeld en gebruikt. Een vrouw slingert zeeziek naar achteren. Binnengaats wordt de zee weer rustig en meren we aan. Daar worden we opgewacht door mannen die ons toeroepen dat we de foto’s kunnen kopen.
Dit laatste brengt me op een idee. Dat ga ik ook doen bij de pontjes achter het Centraal Station. De toeristen aanspreken of ze een foto willen als ze aan boord gaan. En ze weer opwachten als ze terugkomen om de foto te slijten. Volgens mij is het een gat in de markt. Ik zie een mooie toekomst voor me: nuchter en steenrijk.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
