Laatst was ik met mijn vriendin op bezoek bij haar dochter in de Belgische badplaats Oostende. Terloops vroeg ik de dochter of er in Oostende ook pontjes waren. Wie schetste mijn verbazing: er was er eentje vanaf het centrum naar het noorden van de stad. Uiteraard wilde ik daar een tochtje mee maken.
De aanlegsteiger van het pontje ligt ongeveer halverwege het treinstation en de zee. Hij is te bereiken vanaf een boulevard, maar is nagenoeg verscholen achter een lange rij viskramen die daar staat. Een toevallig passerende toerist zou de aanlegsteiger waarschijnlijk niet hebben opgemerkt, maar ik had het van te voren op internet opgezocht en wist ongeveer waar we moesten zijn.
Als we aankomen vaart het pontje net weg. Ik vraag aan een man van de beveiliging wanneer het volgende pontje vertrekt. Hij wijst me er eerst op dat mijn mondkapje mijn neus niet bedekt. Voordat hij verder antwoord kan geven, vaart het volgende pontje al binnen. Ik knik de man toe en wijs met mijn duim omhoog.
Het pontje is een tamelijke roestbak. Bij de ingang hangt een bord dat er plaats is voor 30 mensen, met hoogstens 10 plekken voor fietsers. We hebben geluk, want het is niet druk. De bemanning bestaat uit een kapitein en iemand die de passagiers aanwijzingen geeft: een instap/uitstapbegeleider.
Het tochtje naar de overkant duurt enkele minuten. De instap/uitstapbegeleider zegt dat we niet met hetzelfde pontje terug mogen en raadt ons aan om maar een stukje te gaan fietsen. We lopen naar boven en ik zie halverwege de restanten van de voormalige houten aanlegsteiger. Het bouwwerk staat op instorten. Ik denk: een landing van een groep meeuwen daarop en de hele boel verdwijnt in het water.
Daarna een witte container waar je voor 50 cent naar de wc kunt en waar je allerlei snoep kan kopen. Iets verderop een rij kleine bedrijfsgebouwen en een grote visfabriek. Een oude scheepswerf met een verroest schip. En nog een oude scheepswerf met een verroest schip. Verder is het een desolaat gebied. Oostende Noord lijkt in de verte op het gebied rondom de NDSM-werf van 20-30 jaar geleden. In vervallen staat. Wel ontwaar ik in de verte hoge torenflats in aanbouw met grote appartementen. Ik zie het al voor me: over een aantal jaren is de bedrijvigheid hier verdwenen en staat het vol met torenflats. Hoe mooi wil je het hebben? Op slechts enkele honderden meters van de duinen en de zee. Oostende Noord: the place to be.
Na onze tocht is het al druk op de steiger. We gaan achteraan in de rij staan en ik tel 9 fietsers voor ons. Wij zijn dus nummer 10 en 11. Dat geeft de vraag of we beiden mee mogen. Achter ons arriveert een stel met ieder een klein kind achterop. Ook zij gaan tellen. Het pontje arriveert en wij en de fietsers achter ons kunnen opstappen, maar een deel van de mensen kan niet mee.
Als we wegvaren roep ik naar de achterblijvers: “Wees blij dat je niet in Amsterdam woont, daar moet je soms een half uur wachten op het volgende pontje.” Een man in overall steekt daarop zijn middelvinger omhoog en schreeuwt terug: “Stomme Hollander, was lekker in Amsterdam gebleven. Door jou moet ik nu langer hier staan en ben ik te laat voor het avondeten.”
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
