Als arbeidersgezin uit Amsterdam- Noord maakten wij in het weekend regelmatig met onze tweedehands Volkswagen Kever uitstapjes in en rond Amsterdam.
Ik zal de dag niet snel vergeten dat wij één van de eerste uitstapjes maakten. Ik was een jaar of tien. Mijn vader had – na ettelijke keren gezakt te zijn door de altijd aanwezige zenuwen – uiteindelijk toch zijn rijbewijs gehaald. Het werd een gedenkwaardige zondag en de reis ging naar het voormalige eiland Marken.
Marken was sinds oktober 1957 door een dijk verbonden met het vasteland. Omdat wij in Amsterdam- Noord woonden was het achteraf gezien niet echt een grote reis maar in de ogen van mijn broertje en mij leek het echter een wereldreis. Ondanks dat mijn vader zijn rijbewijs had, bleef hij last houden van de zenuwen. Het waarom is mij nooit duidelijk geworden. Die zenuwen zijn altijd gebleven. Het uitte zich thuis al omdat hij voorafgaand aan een autoritje altijd een aantal keren naar het toilet ging.
Uiteindelijk daalde hij de trap af van ons bovenhuis om plaats te nemen in het voor die tijd nog vrij bijzondere vervoermiddel, onze Volkswagen Kever. Tenslotte woonden we in een arbeidersbuurt en daar waren niet veel buren die zich een auto konden veroorloven. Hoewel de auto in die tijd toch al een beetje overjarig was (uit 1949) mocht het de pret bij ons niet drukken. De auto werd door mijn vader iedere zaterdagochtend vertroeteld met een uitgebreide wasbeurt in een tijd dat de vervuiling en CO2-uitstoot nog geen klimaat items waren. Mijn vader ging vaste prik met een emmer water met ruim sop naar beneden.
Als hij de auto onderhanden had genomen, glom deze alsof het een geheel nieuwe VW was. Zijn auto was echt zijn nieuwe kindje! Deze dag was een zonnige zondag. Nadat mijn broertje en ik ons – na het wegklappen van de voorstoelen – op de achterbank hadden genesteld, zwaaiden wij uitbundig naar de buren die natuurlijk zoals altijd achter de gordijnen stonden te gluren. Eindelijk op weg naar Marken.
Het wegrijden ging overigens altijd gepaard met veel gas geven omdat het in die tijd nog nodig was om te “dubbelklutsen”. Dat betekende dat de volgende versnelling zonder kraken alleen bereikt kon worden door in zijn vrij even een beetje gas te geven om vervolgens de versnellingspook naar de volgende versnelling te duwen. Na een paar honderd meter draaiden wij de draaibrug op over het Noordhollandsch Kanaal bij Buiksloot. Als een volleerde bestuurder loodste mijn vader ons over dit smalle bruggetje lang de fietsers en andere obstakels.
Toen we het dorpje Buiksloot door waren, kwamen we al gauw bij een rotonde. De overmoed die mijn vader inmiddels had opgebouwd door het krachtdadige optreden op pakweg de eerste twee kilometers, kreeg op deze rotonde een gevoelige dreun. Bij het ronden van het circuitje werd mijn vader waarschijnlijk verblind door de vrolijk schijnende zon.
Een echtpaar was aan het oversteken en moest haastig wegspringen om niet door onze VW overreden te worden. Mijn moeder riep geschrokken “Jan, pas op”. Het echtpaar redde het maar voor het tasje aan de arm van de vrouw was het te laat. Met een plof belandde het tasje een paar meter verder op straat. Het echtpaar was zichtbaar kwaad, achteraf overigens terecht.
Mijn broer en ik zwaaiden vrolijk en uitbundig door de kleine achterruitjes van de Kever naar deze meneer en mevrouw. Mijn vader pakte zijn grote katoenen zakdoek uit zijn broekzak en veegde de zweetdruppels van zijn voorhoofd. Waarschijnlijk is op deze gedenkwaardiger zondag de basis gelegd voor de “bestuurlijke” samenwerking tussen mijn vader en moeder. Vanaf die tijd bestuurden mijn vader en moeder samen de auto. Mijn vader reed en deed het technische gedeelte, mijn moeder was de bijrijder en lette op het verkeer links en rechts en gaf aanwijzingen. Na deze rotonde kwamen we al gauw op Leeuwarderweg richting Broek in Waterland.
We zijn uiteindelijk met gepaste snelheid richting Marken gereden, waarschijnlijk omdat mijn vader toch wel geschrokken was van het incident met het echtpaar en het tasje. Marken is leuk heb ik bij latere uitstapjes ervaren. Het rondrijden in onze eigen automobiel sprak mij echter als tienjarig jongetje meer aan.
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2021 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
