Het wonder van Zuilen

De Mosveld-baby’s waren bijzonder gehecht aan hun trainer Daan de Jongh. Als midvoor van landskampioen de Volewijckers, in 1944, was hij ook al populair. Ook zonder adres kwam fanmail aan bij De Jongh in Noord. (Collectie Ferry de Jongh, archief Historisch Centrum Amsterdam-Noord.)

De Volewijckers schakelt in de zomer van 1961 DHC uit en mag beslissingswedstrijden spelen tegen Elinkwijk. De eerste wedstrijd in het Olympisch Stadion wordt gewonnen met 4-3. Het scoreverloop van het tweede duel, op 5 juli 1961, verloopt ongunstig maar in de laatste tien minuten voltrekt zich ‘het wonder van Zuilen’.

De Noord-Amsterdammer verscheen op maandag, woensdag en vrijdag. Op maandag 3 juli 1961 deed de krant verslag van de eerste beslissingswedstrijd tegen Elinkwijk van vrijdagavond 30 juni, in het Olympisch Stadion. Uitblinker was Piet Boogaard. Hij passte naar Willy van ’t Hek, die Wout Schaft in staat stelde te scoren. Boogaard bediende Hassie van Wijk, die doel trof. Zelf maakte Boogaard op fraaie wijze het derde doelpunt. In de tweede helft maakte Van ’t Hek (20) het vierde doelpunt. Midvoor Michel Kruin scoorde 4-3, na een verkeerde uitworp van keeper Jan Kirsten, maar verder kwam Elinkwijk niet.

Elinkwijk had drie Surinaamse spelers in de gelederen: Humphrey Mijnals (1929), Erwin Sparendam (1934) en Kruin (1933). Bovendien hadden de Utrechtenaren een voetballer uit Indonesië gecontracteerd: Jozef Siahaya (1932). Een gelijkspel in de Utrechtse wijk Zuilen volstond voor de Volewijckers.

Twintig bussen met Volewijck-supporters vertrokken naar Utrecht. Volewijck-nestor Bep Lanser beweerde in Hard Gras dat er wel veertig bussen op de Wingerdweg stonden. Vier bussen zaten vol jeugdspelers gewapend met ‘toeters, bellen, ratels en spandoeken’. Het stadion van Zuilen was met 15.000 toeschouwers uitverkocht. Elinkwijk had 2500 kaarten voor supporters uit Amsterdam-Noord gereserveerd.

De supporters in Noord konden op het Mosveld het live-verslag volgen. De directe verbinding was tot stand gebracht door dagblad Het Vrije Volk met Bert Pasterkamp als verslaggever. Op het hoofdveld van de Volewijckers stonden vier speakers opgesteld. Ongeveer tweeduizend man volgde het verslag van de wedstrijd die om zes uur begon.

Boogaard werd in een hard duel het spelen haast onmogelijk gemaakt. Verder deden mee Looijen, Polak, De Vries, Van ’t Hek, Soetekouw, Schaft, Van Wijk, De Ruiter, keeper Kirsten en aanvoerder Van der Muts. Frits Kick, die altijd de penalty’s nam, was ziek: hij had waterpokken.

Soetekouw viel uit met gescheurde kniebanden zodat de Volewijckers met tien man verder moest. Een geblesseerde voetballer mocht toen niet vervangen worden. Die regel is in 1969 veranderd, deelde de KNVB desgevraagd mee. Van Wijk speelde met een injectie in zijn enkel. In de tweede helft raakte de verdoving uitgewerkt, zodat hij amper nog kon lopen. Bij een blessurebehandeling kreeg hij ook nog een zitkussentje tegen zijn hoofd.

Het slotoffensief werd bekend als ‘het wonder van Zuilen’. In de 75ste minuut had Schaft het eerste doelpunt voor de Volewijckers gescoord: 3-1, maar in de 80ste minuut scoorde Elinkwijk 4-1. De derde wedstrijd kwam in zicht, want het doelsaldo telde niet mee. Die beslissingswedstrijd was gepland in de Rotterdamse Kuip. Maar Schaft scoorde nog twee keer! Willy van ’t Hek (20) trof in blessuretijd doel via het been van Mijnals, de stopperspil van Elinkwijk.

De verbijstering was groot: de Volewijckers promoveerde naar de eredivisie. Het team uit Noord had met negen man, in het laatste kwartier, een 4-1 achterstand omgebogen in een 4-4 gelijkspel. Dat heette voortaan het Volewijckers-kwartiertje. De spelers van Elinkwijk betraden de kleedkamer van de tegenstander om de Volewijck-spelers te feliciteren. Mijnals, de eerste Surinamer in het Nederlands elftal, gaf toe dat hij uitblinker Schaft teveel vrijheid had gegeven.

© 2017 Albert van der Vliet (†). Op deze publicatie berust auteursrecht.

Op de hoogte blijven van toekomstige artikelen in deze serie?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief