Onlangs stond ik op het pontje van de NDSM naar het Centraal en keek ik in de verte naar het oosten. En bedacht dat in die verte over ongeveer tien jaar dus een fietsbrug moet komen. Het was guur weer en ik zag voor me hoe fietsers met regen en wind die brug moesten nemen. Leek me geen pretje. Een liedje van Boudewijn de Groot schoot me te binnen: ‘Hoe sterk is de eenzame fietser, die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant?’
Die brug moet in de toekomst de nieuwbouwwijken aan weerszijden van het IJ aldaar met elkaar verbinden. Het is de bedoeling dat de brug de druk op de pontjes zal verminderen, want beleidsmakers denken dat de pontjes het tegen die tijd niet meer kunnen bolwerken. Een commissie onderzocht en kwam tot de conclusie dat over 10 jaar de helft van de fietsers elektrisch gaat en dus geen moeite zal hebben met een hoge brug. Ik dacht toen: voor de helft van de fietsers geen probleem, maar voor de andere helft dus wel. Hoe sterk zijn die eenzame fietsers?
Wel eens door de IJ-tunnel gefietst? Ik wel. Toen, lang geleden, het personeel van het GVB staakte en zelfs de pontjes niet voeren. Moesten we met z’n allen door de IJ-tunnel om in de stad te komen. De helling in de tunnel naar beneden is heel prettig, maar naar boven alles behalve. Met de auto heb je het niet zo door, maar op de fiets is het een gemene klim, zogeheten vals plat. Menigeen moest van zijn of haar fiets stappen om verder te lopen. Die fietsers waren dus niet zo sterk.
Of wel eens de Klaprozenweg in Noord afgefietst? Ik honderden keren, toen er nog geen pontje tussen het Centraal en de NDSM ging. Moest ik van het pontje bij de Buiksloterweg naar Tuindorp-Oostzaan fietsen. En altijd wind tegen, zo leek het. De Klaprozenweg is nu een saaie weg, maar was vroeger nog saaier. Ik heb vaak gescholden op de wind. Gelukkig was ik toentertijd nog best wel sterk.
Nee, dan de pontjes. Het is soms een hele klus om tegen de wind richting de NDSM-werf te fietsen. Hoe dichter bij het IJ, hoe harder de wind. En zeker met de hoogbouw van de laatste jaren word ik soms verrast door een windvlaag. Maar eenmaal op het pontje is het bijkomen. Een kwartier niet te hoeven fietsen, een kwartier geen last van de wind en eventuele regen. En als passagiers geeft het ook een gevoel van saamhorigheid, dat we het gure weer allemaal hebben getrotseerd. Voelen we ons samen sterk. Niks eenzaam.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Voorspelling? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Hoe sterk is de eenzame fietser?
