Het was 1959, ik was negen jaar en wij kregen als één van de eerste families in de straat een auto. Het was zeker niet gebruikelijk dat een arbeidersgezin in Amsterdam- Noord een auto kon kopen.
Mijn vader was metaalbewerker bij de Kromhout, dat was beslist geen vetpot maar toch gebeurde het. Mijn ouders kochten een Volkswagen Kever. Die met twee hele kleine raampjes achter. De VW Kever was niet groot en de luchtgekoelde motor zat ook nog eens achterin. Niks geen derde deur en ook geen achterdeuren voor de achterbank. Het was stoel wegklappen en je naar binnen wringen. Eventuele bagage ging onder de klep aan de voorkant of tussen de passagiers in. Maar helaas, er was niet veel ruimte.
Deze VW Kever had mijn vader van een particulier gekocht en bij aankoop was hem verteld dat het echt een gaaf autootje was uit 1951. Enige maanden later bleek dat de auto toch echt twee jaar ouder was en dus al in 1949 was gaan rijden. Misschien had er al eerder een belletje moeten rinkelen want de auto zag er niet echt pico bello meer uit. Het was de eerste auto ooit dus niemand had er echt verstand van.
Al snel werd duidelijk dat de motor er ook niet altijd zin in had. Het was vooral bij vochtig weer dat de auto ons in de steek liet. Daarbij was mijn vader bij het starten van de koude motor ook nog eens ruimhartig met de choke in de weer waardoor de motor regelmatig de neiging had om te verzuipen. Het betekende dan weer een tijdje wachten tot de benzine verdampt was om na een tijdje opnieuw te proberen.
Gelukkig waren er wel opties om de auto sneller aan de praat te krijgen. Optie 1 was de auto aanslingeren. Dan moest je als een soort gynaecoloog ergens aan de achterkant bij motor de slinger inbrengen die je vervolgens met een krachtige slag rond moest draaien. Dat lukte vaak ook niet dus bleef veelal optie 2 over. Optie 2 was dat we met een aantal gezinsleden de auto aan gingen duwen. De auto moest dan tijdens het duwen in de 2e versnelling gezet worden en dan moest de bestuurder de koppeling langzaam op laten komen. Deze optie werkte meestal het beste.
Als jongetje van nog geen 10 jaar was ik nog niet sterk genoeg voor het aanduwen dus ik mocht als snel achter het stuur zitten terwijl de andere gezinsleden in verschillende samenstellingen achter de auto liepen te duwen. De buren keken vanachter de gordijnen gniffelend toe. Ik was echter goed in mijn werk zodat de motor veelal na enkele tientallen meters duwen, aansloeg. Dan zwaaiden we naar de buren en reden vervolgens weg. Alleen dan zat mijn vader wel weer achter het stuur, natuurlijk. Mijn vader deed er echt alles aan om de auto in goede conditie te houden.
Bij koud weer nam hij de accu ook wel eens mee naar boven en werd deze in de huiskamer op temperatuur gebracht. Een koude accu heeft namelijk bij koud weer minder vermogen dus de accu in huis bewaren, leek een prima idee. Een andere oplossing was om de kabels rond de motor in te spuiten tegen binnendringend vocht. Ook dekte mijn vader de motor wel eens af met een oude plastic regenjas. Dan ging echter een keertje fout toen hij vergat om de regenjas weg te halen. Deze smolt vervolgens en het was het een ravage in en rond de motor.
De voorstoelen en de achterbank van de auto hadden slijtplekken en dat was een doorn in het oog van mijn moeder. Reden voor mijn ouders om de voorstoelen en de achterbank eruit te monteren en mee naar boven te nemen. Daar werden in de huiskamer de voorstoelen en de achterbank geheel vernieuwd. Een fluitje van een cent voor mijn moeder. Die was wel wat gewend met de Singer naaimachine. De gehele bekleding werd vervangen door de skai leer in een lichtblauwe kleur. Om het geheel in stijl te brengen werd het dashboard in de tussentijd ook nog even met de hand geschilderd.
Het werd een plaatje, tenminste in onze ogen. Het was echt de trots van mijn vader. Ieder zaterdagochtend ging hij met zijn emmertje water naar beneden om de auto te wassen. We reden met onze Kever naar ons vakantiehuisje in Groet en we maakten uitstapjes. Een van die uitstapjes was naar Marken. Aangezien er in Volendam een apart taaltje werd gesproken, leek het wel een beetje het buitenland.
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2021 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
