Het is zogezegd voor mijn moeder het één-na-laatste pontjes in haar leven: de verhuizing naar een verpleeghuis afgelopen september. Ze is dan ruim een half jaar dement. Ik merk het begin daarvan als ze na een paar tellen niet meer weet of ze haar medicijnen nu wel of niet heeft ingenomen. Ze heeft een buikvirus, krijgt antibiotica, herstelt, krijgt opnieuw een buikvirus en vervolgens de verkeerde antibiotica. Dan gaat het mis in haar brein.
Haar dementie ontwikkelt zich snel. Van een vitale vrouw van 94 verandert ze in een broze, oude dame. Het grootste deel van de dag ligt ze op de bank of ligt ze in bed. Zichzelf aankleden en wassen gaat niet meer, de trappen op en af kost haar steeds meer moeite. En ze vergeet bijna alles.
In haar woorden is ze om alles zenuwachtig. Ze maakt zich zorgen of er wel genoeg geld in huis is, ze ziet op tegen een bezoek aan de kapper of als er mensen langskomen. Zorgen over hoe het verder met haar zal gaan en over de verhuizing naar een verpleeghuis.
Zo’n plek in een verpleeghuis duurt en duurt. Een aanvraag moet naar het Centrum Indicatiestelling Zorg, dat eigenlijk binnen 6 weken uitsluitsel moet geven. Maar ja, ze hebben het heel druk, mensen zijn op vakantie en er is een hoog ziekteverzuim… Dus wordt het drie maanden.
Intussen lopen wij als mantelzorgers steeds meer op onze tenen. Vooral als mijn broer ziek wordt en zijn taak als mantelzorger een tijd niet kan uitvoeren, wordt het pijnlijk duidelijk: dit gaan we niet redden. We besluiten 24-uurs zorg in te kopen voor 10 tot 14 dagen per maand. Dat kost wel een klein vermogen, maar we moeten wat.
Uiteindelijk is er een plek in een verpleeghuis, letterlijk bij haar om de hoek. Een kleinschalige voorziening met liefdevolle verzorgers. Ik zoek haar elke week op en zie hoe ze steeds meer in haar eigen wereld verdwijnt. Een heuse conversatie gaat op een gegeven moment niet meer, omdat ze de meeste woorden kwijt is. Een enkele keer herkent ze me niet. Ze denkt dat een medebewoner haar vader is, die al bijna een halve eeuw geleden is overleden. Eigenlijk neem ik deels al afscheid van haar.
Een verzorgster spreekt me vandaag aan. Ze vertelt dat ze, als ze mijn moeder naar bed brengt, soms praten over God. Dan vertelt de verzorgster mijn moeder dat ze zo zal gaan slapen. En dat ze wel of niet weer wakker kan worden. Wakker worden vindt mijn moeder goed, niet meer wakker worden ook. Alsof ze klaar is voor haar laatste pontje.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Ma (deel 2)? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Ma (deel 2)
