Niet zeuren

Twee maanden na een meniscusoperatie beweeg ik me met een loopkruk in mijn hand op mijn vouwfiets door Noord en de rest van de stad. Ik ben erg op mijn hoede in het verkeer, zodat ik geen noodstop hoef te maken en dat niemand tegen me aanbotst. In Noord gaat dat makkelijker, het is er tenslotte overzichtelijker en rustiger. In de stad is het een heel ander verhaal.

Het viel me vandaag weer op. Ik fietste tamelijk relaxed naar het pontje om over te steken naar het centrum van de stad. Ik genoot van het tochtje over het IJ. Het geeft mij vaak ook het idee dat ik via het water een ‘wereldstad’ tegemoet ga. Achter het Centraal werd ik overvallen door de chaos aldaar. Mensen die niet wachtten tot het pontje leeg was, maar al voortijdig wilden opstappen. En dan de tientallen fietsers en voetgangers die zich een weg probeerden te vinden van en naar de pontjes, of zich achter het station van Oost naar West verplaatsten, of juist van West naar Oost. En het liefst dwars door elkaar heen.

(Is er wel eens een onderzoek gedaan naar het aantal bijna-aanrijdingen op die plek op een dag?)

In de stad nam ik een hopelijk rustige omweg om mijn bestemming in Zuid te bereiken. Het was een betrekkelijke rust. Scooters sjeesden me in grote vaart voorbij. Leuk die vrijliggende fietspaden, maar ze zijn te smal en de scooters meestal te breed. Ze scheren rakelings langs je heen. En dan heb je ook nog mensen die het nodig vinden om in de verkeerde richting op ‘mijn’ fietspad te fietsen. Ik was blij dat ik heelhuids aankwam.

Terug nam ik het pontje vanaf de Westerdoksdijk naar de NDSM. Dat is altijd een beetje balen, omdat het pontje overdag eerst de Distelweg aandoet. Ik begrijp het wel van het GVB, want buiten de spits maken maar weinig mensen gebruik van deze oversteek. En om dan twee pontjes te laten varen, zou een beetje duur zijn. Het is een overtocht die zo bijna 15 minuten duurt. Haast een overdaad aan onthaasten. Maar ik kwam wel tot rust. Ik bedacht me hoe prettig Noord is, niet zo opgefokt en hectisch als de rest van de stad. Een wereld van verschil. Daar had ik me deze keer in vergist.

Aangekomen bij de NDSM-werf was ik de laatste die het pontje verliet. Twee fietsers wilden niet wachten en blokkeerden me de weg toen ze het pontje op gingen. Ik keek ze aan en schudde mijn hoofd. Ik dacht en probeerde uit te stralen: kunnen jullie niet zien dat ik gehandicapt ben? Een hunner zei: “Niet zeuren man, je kan toch makkelijk doorfietsen.”

Ruud van Dijk

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief