Ik schat ze ongeveer mijn leeftijd: 60+. Een man en een vrouw bewapend met een opgerolde spandoek. Op het pontje gaan ze naast me zitten. Ze wrijven in hun handen, want het is frisjes. Uit een boodschappentas halen ze een zak met broodjes en een thermosfles plus twee bekers. Niet verwonderlijk, het is tenslotte ongeveer lunchtijd. We kijken elkaar aan en ik vraag of ze soms gaan demonstreren.
De vrouw knikt en zegt dat ze dadelijk vanaf het Centraal met hun spandoek naar de Dam gaan lopen. ‘Is er dan een demonstratie daar?’ vraag ik. ‘Helaas niet,’ zegt de man, ‘we zijn maar met z’n tweeën.’ Als ik vraag waarvoor of waartegen ze gaan demonstreren, antwoordt de vrouw of ik soms gisteren ook Rutte op tv heb gezien? Met zijn verhaal dat we in Europa bij de bevolking een oorlogsmentaliteit nodig hebben. Dat had ik toevallig ook gezien.
Ze waren meteen na de uitzending naar hun schuur gelopen en hadden er een oud laken en een bus met verf gepakt. Boos waren ze, toen ze een tekst hadden bedacht en die op het laken hadden geschilderd. En besloten om meteen vandaag te gaan demonstreren.
De man vervolgt: ‘Het is van de zotte dat Rutte zoiets doodeenvoudig zegt en dat er vrijwel niemand opstaat. Nou, wij wel. Het lijkt wel alsof iedereen is ingepakt door het verhaal dat de Russen elk moment Polen of de Baltische staten kunnen binnenvallen en dat ze zullen doorstomen naar Nederland. Poetin zou wel gek zijn, wat moet hij met Europa, daar is voor hem niets te halen.’
De vrouw valt hem bij: ‘Uiteraard is Poetin geen lieverdje, maar zijn Amerika en de NAVO zoveel beter? Natuurlijk weet ik niet wat er achter de schermen gebeurt, maar ik weet wel dat de gemiddelde Rus, Europeaan en Amerikaan echt niet zitten te wachten op een oorlog. Want zij zijn altijd de verliezers. Zij betalen in het slechtste geval met hun leven als ze in een oorlog sneuvelen. En in ieder geval voor al het wapentuig dat we nu blijkbaar moeten aanschaffen.’
‘Sorry dat ik misschien cynisch ben,’ zeg ik ‘maar heeft het wel zin om met z’n tweeën de straat op te gaan?’ De man zucht: ‘Natuurlijk heb je een punt. Maar niks doen is voor ons geen optie. En misschien zijn we morgen met z’n drieën, overmorgen met z’n vieren enzovoort. Volgens mij is dat de weg die we moeten bewandelen. Dat we als bevolking heel hard roepen dat wij voor vrede zijn. Maar dat we best wel wapens willen kopen: waterpistooltjes, om Rutte en consorten nat te spuiten.’
Het pontje meert aan en we lopen de steiger op. Daar rollen ze de spandoek uit en houden die boven hun hoofden. Ze draaien zich nog even om, zodat ik goed kan zien wat er staat: OORLOGSMENTALITEIT = LARIEKOEK.
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op einde aan de voorspellingen? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Oorlogsmentaliteit
