In de tweede helft van 1970 gingen mijn Josje en ik samenwonen of eigenlijk kreeg zij een kamer in ons huis aan de Wingerdweg in Amsterdam Noord. Hoewel bij ons pas op de avond van 14 februari 1970 in discotheek Club Seven in Alkmaar de vlam oversloeg, klikte het meteen tussen ons en gingen we in de zomer met onze Fiat 850 al samen op vakantie naar het Lago Maggiore in Noord Italië.
We sliepen in een klein groen tentje en we vonden het geweldig. Vanaf die vakantie waren we bijna altijd bij elkaar in Noord. Het viel mijn moeder ook op en zij stelde op zeker moment voor dat Josje beter maar bij ons in Amsterdam Noord kon gaan wonen dan dat ik steeds heen en weer moest rijden naar Bergen waar zij op een kamer woonde. Het zou geld en reistijd uitsparen. Aldus werd er bij ons in huis een kamer vrijgemaakt en vanaf dat moment woonden wij samen, nou ja onder één dak. We hadden namelijk allebei een eigen slaapkamer want samenwonen zonder “papiertje “ was voor die tijd behoorlijk revolutionair en “Wat zouden de buren er wel niet van zeggen?” Toch gebeurde het en daar ben ik mijn ouders nog steeds dankbaar voor.
In de zomer van 1971 besloten we op vakantie te gaan naar Benidorm. Ik was daar twee jaar geleden ook met mijn vriend Heinz geweest maar nu gingen we samen met onze vriendinnen. In 1969 hadden wij als twee “vrije jongens” een beetje de beest uitgehangen. Nu waren we inmiddels allebei twintig en hadden een vriendin. Het werd een leuke vakantie maar in tegenstelling tot de vakantie twee jaar daarvoor een beetje saai.
We hebben drie weken op het strand gelegen, we zijn heel bruin geworden maar we hebben alle avonden op het balkon van ons appartement gezeten. Geen wild uitgaansleven, dus. De Bacardi- Cola (in vaktermen Baco’s) werden op het balkon genuttigd. We zijn zelfs geen enkele keer s’-avonds naar het centrum van Benidorm en Club 007 geweest. Het was duidelijk. We waren nog maar twintig en we waren onze wilde haren nu al kwijt!
Direct na thuiskomst in Nederland hoorden wij dat de opa van Josje in de vakantie overleden was. Ik heb haar opa nooit ontmoet en dat zou nu ook niet meer gebeuren. Opa was een goed katholiek en had een uitgesproken mening over het verderfelijke Amsterdam. Dat zijn kleindochter dan ook met een Amsterdammer thuiskwam, daar had hij grote moeite mee.
Twee weken later kwamen wij erachter dat Josje in verwachting was dus achteraf werd duidelijk dat we niet helemaal stil hadden gezeten! Dat deze “verderfelijke” Amsterdammer echter gewoon zijn verantwoordelijkheid nam en met zijn kleindochter trouwde, moet opa in de hemel goed hebben gedaan. Ik hoop dat hij alsnog gedacht heeft: “Hé, er bestaan ook goede Amsterdammers”. Inmiddels hadden we begrepen dat Josje één van de erfgenamen was. Opa had een beetje gespaard en had dus goed voor zijn kleindochter gezorgd en dat siert hem.
Hoewel ik niet gelovig ben, heb ik even naar boven gekeken en hem bedankt. “Opa bedankt, ik zal goed voor je kleindochter zorgen”. Met het geld van de erfenis was het echter niet mogelijk om in Amsterdam een woning te kopen en daarom zijn we uitgeweken naar één van de overloopgemeentes van Amsterdam. Het werd Purmerend want daar konden wij op onze jonge leeftijd maar toch ook nog met veel moeite een bestaand huis kopen. We trouwden in oktober, gaven een feest voor de familie en bekenden en gingen aan de gang met het opknappen van dit huis in Purmerend Overwhere.
Na een paar maanden was de klus klaar en in mei 1972 werd onze prachtige dochter geboren. Omdat we onze draai toch niet helemaal konen vinden in Purmerend zijn we drie jaar later in augustus 1975 naar Hoorn verhuisd waar we nieuwbouwhuis hadden gekocht. Een maand later werd onze zoon geboren. We waren al een gelukkig stel maar nu was ons jonge gezinnetje compleet.
Vele jaren later werd onder druk van de commercie Valentijnsdag ook in Nederland gepromoot en werd het uiteindelijk een succes. Een dag voor verliefde mensen en altijd op 14 februari van het jaar. De eerste keer dat we officieel iets met elkaar kregen was op 14 februari 1970 in Club Seven in Alkmaar. We wisten toen niet dat Valentijnsdag zo bekend zou worden maar achteraf is het duidelijk – en ik ben niet bijgelovig – dat het geen toeval geweest kan zijn. Die veertiende februari 1970 was de start van iets moois dat tot op de dag van vandaag stand heeft gehouden. We zijn na zoveel jaren nog steeds bij elkaar en er zijn maar weinig mensen die dat ons nadoen. Opa Proost!
Dit is een bewerking uit het boek “Herinneringen Van Een Doodgewone Jongen Uit Amsterdam Noord“.
Bekijk alle afleveringen herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2023 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Wilt u contact opnemen met Harry van Santen de Hoog?
Dat kan via het reactie formulier van Harry.
