Schattige kinderen

De lucht is grijs en het miezert. Niet echt uitnodigend om een sigaretje op het achterdek te roken, nota bene op de laatste dag dat het nog mag. Ik parkeer mijn fiets in de ruimte voor voetgangers en fietsers. Het is er stil, totdat een moeder met haar drie kinderen er gaan zitten. De vrouw is iets in de dertig met een jongen en een meisje van 3 of 4 jaar oud, een tweeling denk ik. En een jongetje van ongeveer 2 jaar ouder.

De kinderen zien er schattig uit. Ze dragen allemaal laarzen in felle kleuren. De jongetjes vrolijke regenjassen en het meisje een gele poncho met een geel regenhoedje.

Ze blijven een paar tellen zitten en dan vindt het jongste jochie het wel genoeg. Hij staat op en rent richting het voordek. “Hier blijven,” roept zijn moeder, maar hij luistert niet. De regen weerhoudt hem waarschijnlijk om ook daadwerkelijk het voordek op te lopen. Hij slaat met een klap op de gele knop om de deur te openen. Die gaat even later ook weer dicht, kan hij weer met een klap op de knop slaan.

Wat later rent hij terug en dan weer richting het voordek, om op de gele knop te slaan, zo een paar keer heen en weer. Als hij terugkeert beginnen hij en zijn broer elkaar spelend te slaan. De moeder zegt: ”Niet doen, stop daarmee.” Ze gaan gewoon door.

Hij loopt nog een keer naar voren en gaat nu wel naar buiten, de regen trotserend. Bij de klep gaat hij op zijn knieën zitten en steekt zijn hoofd door de opening ernaast. Ik zie hem al in het water kukelen en roep: ”Jongetje, jongetje, niet doen. Dat is gevaarlijk. Je valt zo in het water.” De vrouw springt op en rent naar hem toe. “Ben je nou helemaal besodemieterd,” bijt ze hem toe. Ze wil hem een tik geven, maar doet het toch maar niet, waarschijnlijk omdat ik toekijk. Ze neemt hem hardhandig mee naar hun zitplaatsen. “En nu blijf je zitten!”

Als het pontje bijna aanmeert, staan de vrouw en de kinderen op en lopen ze naar de schuifdeur. De jongens gaan elkaar weer slaan, dat wil zeggen: de ander een tik geven en dan wegrennen. De moeder is opgehouden met ze te corrigeren. Van alle weeromstuit gaat het meisje ook nog huilen.

Leuk, zo’n tochtje met je kinderen.

Ruud van Dijk

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief