Stress

Jaren geleden had je nog geen pontjes vanaf de NDSM-werf. Moest ik helemaal vanuit Tuindorp- Oostzaan naar de Buiksloterweg fietsen om aan de overkant van het IJ te komen. Duizenden keren heb ik die afstand afgelegd, over de lelijke Klaprozenweg en de troosteloze Van der Pekstraat. Dat duurde bij elkaar ongeveer vijftien minuten: vijf minuten tot de brug over het zijkanaal I, vijf minuten naar het Mosveld en nog eens vijf minuten naar het pontje. Onderweg keek ik regelmatig op mijn horloge om te zien of ik wel op tijd was. Kwam ik halverwege de Van der Pekstraat al de fietsers tegen die van het pontje kwamen, dan wist ik dat het spannend zou worden. Kwamen de fietsers me pas tegemoet in de bocht bij het Shell-terrein, dan wist ik dat ik het rustig aan kon doen.

Het pontje missen was trouwens geen groot probleem. Zes minuten later ging er weer eentje, behalve ‘s avonds en in het weekend, dan moest je 12 minuten wachten. Dat was wel balen.

Ongeveer 10 jaar geleden kwam het NDSM-pontje. Ik blij, en met mij vele anderen. Ik kan me nog herinneren dat mensen de schipper aanspraken om hun complimenten te uiten voor deze nieuwe verbinding. Het scheelt een aardig stukje fietsen. Ga ik tien minuten voor het vertrek van huis, dan ben ik altijd ruim op tijd. Maar toch kijk ik halverwege altijd hoeveel minuten ik nog heb. In al die jaren heb ik die pont maar één keer gemist, dat was toen mijn horloge achterliep omdat de batterij bijna leeg was.

Weer op de terugweg naar Noord fiets ik soms opgefokt door de stad als ik per se het pontje van zo en zo laat wil halen. Onderweg kan ik dan binnensmonds schelden op de trage fietsers voor me, of op de toeristen die midden op het fietspad halt houden en overleggen waar ze zijn en waar ze naar toe willen. Mopperen op de voetgangers die zomaar oversteken en de stoplichten die op rood staan. Ik word rustig als ik tegen mezelf zeg: kom, je kan ook een pontje later nemen.

Het vaakst gaat het mis met het pontje vanaf de Westerdoksdijk naar de NDSM. Het probleem is het verschil in vertrektijden. Tijdens de spits en ‘s avonds zijn die anders dan de rest van de dag. En in het weekend is het wéér anders. Probeer dat maar eens te onthouden. Het gebeurt me regelmatig dat ik hard door de stad sjees om het pontje te halen en dat ik halverwege bedenk: nee, hij gaat pas over 20 minuten, alle tijd.

Eigenlijk is het altijd een beetje stress. Haal ik het pontje wel of niet? Soms gaat het bijna mis, ben ik een paar tellen te laat. Maar de schippers zijn meestal aardig en wachten dan even, of laten zelfs de achterklep weer zakken. Fiets ik opgelucht het pontje op. Met mijn duim omhoog.

Ruud van Dijk

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief