Wat?! Geen pontjes?!

Stond ik daar mooi de laatste dinsdag van mei te wachten op de NDSM-steiger. Ik rook wel onraad, want met mij waren er nog maar drie andere mensen. Toen het pontje niet verscheen, pakte een man zijn smartphone, ging op zoek en wist te vertellen dat er vanwege een staking die dag geen pontjes zouden varen.

Ik zei: “Wat?! Geen pontjes?! Terwijl ik onderweg ben naar mijn lucratieve baan. Niet werken betekent 8 keer 200 euro per uur mislopen. Hoe kom ik in hemelsnaam aan de overkant?”

De man met de smartphone grapte dat ik dan maar een auto had moeten kopen. Had ik nu in een kilometers lange file bij een tunnel kunnen staan. Hij ging verder: “Je kan natuurlijk ook de Shellingwoudebrug nemen. Dat is maar een uurtje om.” Ik antwoordde dat het minstens het dubbele zou duren. En ik ken die brug, echt een gemene klim en het lijkt dat je er altijd wind tegen hebt.

Hij was niet voor één gat te vangen en had nog een idee: “Of, als je je leven wilt wagen: neem de IJ-tunnel. Je suist met een enorme snelheid naar beneden en komt aan de andere kant nauwelijks naar boven. Denkt u wel een beetje om uw hart?”

Dat heb ik wel even overwogen. Bij de vorige staking in 2007 werd ik bij de afdaling in Noord aangesproken door een mooie dame te voet. Of ze soms bij me achterop mocht. Natuurlijk. Ging helemaal goed, tot de beklimming bij het centrum. Daar was het ploeteren. Ik wilde stoer overkomen en vroeg haar niet om af te stappen en me te duwen. Ze was onder de indruk en bood me vervolgens aan om bij haar thuis wat te drinken. En, zoals dat soms gaat…

Op de steiger nam ik een resoluut besluit. Ik kleedde me tot mijn onderbroek uit en sprong in het water. Dat viel tegen, het IJ was nog hartstikke koud. Maar ik redde het wel naar de overkant. Onderweg wel geschrokken schippers die mij zagen zwemmen. Eentje wilde zelfs een reddingsboei naar me toe gooien. Maar ik riep dat zoiets niet hoefde, dat ik de overkant wilde halen. “Mafkees!” riep hij terug.

In enkel mijn natte onderbroek deed ik goede zaken. Mijn klanten vonden het een mooi verhaal dat ik zwemmend mijn plaats van bestemming had bereikt. Sterker nog, ik had bovendien een stukje Singel gedaan, want de trams reden waarschijnlijk ook niet.

En ik heb een schadeclaim ingediend bij het GVB, wegens gederfde inkomsten van 1600 euro. Zij hoefden tenslotte niet te weten dat ik toch de stad had bereikt. Zo hoopte ik naast mijn inkomen ook nog wat geld te scoren bij het GVB.

Gisteren kreeg ik antwoord. Ze kunnen niet iedereen compenseren, maar ze vonden het wel heel sneu dat ik zoveel geld was misgelopen. Bij wijze van uitzondering wilden ze me 10% uitbetalen: 160 euro.

Geen pontjes? Het mag van mij wel vaker.

Ruud van Dijk

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief