In 1956 studeerde ik af op kleuterschool De Jasmijn en ik werd meteen aangenomen op de Wingerdschool. Volgens mijn rapportboekje welke ik laatst vond, was ik in de eerste klas een voorbeeldige leerling. Voor gedrag, oplettendheid en werktempo kreeg ik 3 x Goed. Voor alle andere vakken kreeg ik een acht. Niet slecht, dus.
De jaren erna werden eigenlijk alleen maar beter. Op mijn eindrapport in 1962 stond drie keer een negen. Ook niet verkeerd. Ik heb goede herinneringen overgehouden aan de Wingerdschool. In de eerste jaren zaten we nog in de beroemde houten banken, twee aan twee met een inktpot achter een schuifje. We schreven met een kroontjespen die je steeds moest indopen in de inktpot. Ik zat in een klas met leuke jongens en meisjes. We waren best een hechte groep.
In Amsterdam- Noord woonden in die tijd natuurlijk veel arbeiders met lage inkomens. Alle kinderen op de Lagere School kregen daarom schoolmelk. Dat werd dagelijks door een grote melkauto afgeleverd bij de school. De oudere kinderen mochten dan helpen met het binnenbrengen van de kratten met glazen flesjes met 250 cl. In de winter werden de kratten op de verwarming in de klas gezet want het kon natuurlijk niet gebeuren dat de kindertjes een koud buikje of diarree zouden krijgen. Uiteindelijk kreeg je dus een flesje met lauwe melk die de meeste kinderen echt vies vonden.
Ik heb bijzondere herinneringen aan meester Ong. Ik hoop dat ik zijn naam goed heb onthouden. Hij was van Chinees/ Indische afkomst en gaf gymnastiek. Regelmatig liet hij ons het wereldberoemde Apenspel spelen. Daarbij mocht je niet op de grond van de gymzaal komen. Dan was je af en moest je gaan zitten. Via de banken, de ringen, de evenwichtsbanken en klimmend over de springkasten moest je uit handen van de tikker blijven.
Het was volgens mij in de 4e klas dat iedereen een schooltuintje kreeg. Iedereen behalve ik. Ik mocht niet meedoen van mijn moeder omdat ik mijn vader te weinig meehielp op zijn groentetuin die hij had op de dijk van het Noordhollandsch kanaal. Het was voor mij echt een straf. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Het was niet dat zo graag wilde tuinieren want dat kon ik bij mijn vader op de tuin ook wel. Nee, ik was de enige van de klas en dat voelde dat ik buiten de groep geplaatst werd.
Het jaar daarna (1960/ 61) was voor mij het leukste jaar. Dat was de vijfde klas met de tofste klassenonderwijzer, meester Rietveld. Hij was geboren in Paramaribo en nog jong. Om ons kennis te laten maken met Suriname nam hij op een dag allerlei voorwerpen mee waaronder een kleine opgezette krokodil. Hij was cool misschien wel wel omdat hij gitaar speelde. Hij trouwde in het jaar dat wij les van hem kregen. Ik mocht met een paar andere klasgenootjes bij zijn trouwerij aanwezig zijn.
Dat was voor mij – denk ik – de eerste keer dat in een kerk kwam. Opgegroeid in een rood bolwerk als Amsterdam- Noord waren wij thuis niet echt van de kerk. Toch was het mooi om het een keertje mee te maken.
In de 5e klas gingen we ook drie dagen met schoolreis naar Nunspeet, op de Veluwe. Alle jaren daarvoor gingen we één dag op schoolreisje. Dat ging dan naar de speeltuin in Oud- Valkenveen of zoiets en onderweg kersen plukken bij een boer (zie foto).
Wat ik mij herinner van het driedaagse schoolreisje naar het Jan Willem Roskamphuis, is dat we straf kregen en met een paar jongens ‘s-avonds op de gang moesten staan omdat we bij de meisjes op de slaapzaal waren gaan kijken. Dat mocht niet. Verder is mij bijgebleven dat de boterhammen met jam en tongenworst al in de ochtend gesmeerd werden en tegen de tijd van de lunch behoorlijk klef waren. Toch was het schoolreisje een belevenis. Wandelen door de bossen en zwemmen in de Zandenplas in de buurt van Nunspeet.
Ineke van Velzen, Elly Robèr, Dick Herfst
Ik kreeg van de vriend van mijn jongste zus een piepklein fototoestel mee. Helaas maakte het toestelletje geen mooie zwart/wit foto’s maar in mijn gedachten kan ik de herinneringen nog piekfijn in kleur invullen.
In het laatste jaar (6e klas) kregen wij les van mevrouw Van Rossum. Die stond bekend als een strenge lerares. Dat viel uiteindelijk wel mee. Ze was best aardig. Het kon natuurlijk ook zijn dat wij zo’n voorbeeldige leerlingen waren. Mijn cijfers waren in ieder geval zo goed dat ik naar de HBS mocht. Afscheid van de Lagere School betekende voor eenieder een stap in het onbekende. De groep viel uiteen omdat alle “kikkers” een andere kant op sprongen. Er gingen maar enkele klasgenootjes met mij mee naar het Leeghwater lyceum aan het eind van de Van der Pekstraat.
Een hoogtepunt aan het eind van het schooljaar (1962) was natuurlijk wel dat wij schoolvoetbalkampioen werden. In de finale met ongeveer 3.000 toeschouwers wonnen wij met de Wingerdschool met 2-1 van de St. Bernardus.
Meerdere kranten besteedden er aandacht aan:
Het team van de Wingerd was oppermachtig en kon na een spannend duel juichend het veld met een zege van 2-1 verlaten”.
Na de wedstrijd werden wij met een busje naar huis gereden. Vanaf de Tolhuispont werden wij met een muziekkorps door Amsterdam- Noord gereden. Het leek wel of wij de Europacup hadden gewonnen.
Voor ons was dit natuurlijk geweldig. En om met de woorden van Louis van Gaal te eindigen:
“Wij zijn niet alleen kampioen van Amsterdam- Noord geworden maar ook van Amsterdam- West, Amsterdam- Oost en Amsterdam- Zuid. Wij, uit Amsterdam- Noord zijn kampioen van heel Amsterdam”.
En zoals iedereen zal begrijpen, voor een jongetje van 12 jaar betekende dat zowat de beste van de hele wereld!
Achteraf kunnen we stellen dat dit het begin was van een nieuw tijdperk. Vanaf 1962 telde het stadsdeel Amsterdam- Noord mee!!! Wij hebben Noord op de kaart gezet!
Zie ook alle afleveringen in deze serie: herinneringen Harry van Santen de Hoog
© 2021 Harry van Santen de Hoog. Op deze publicatie berust auteursrecht.
